Dakkoffer op weg maar huis

Opruimen, inpakken, afwassen en de boel aanvegen om de boel niet te smerig achter te laten en toch nog om 9:15 op weg naar de piste om nog een dagje te genieten van de sneeuw, was de eerste prestatie van de dag. Misschien voor mijn benen en oude lijf net een dagje te veel maar Hannah was net weer op dreef dus die gunden we nog wat skiplezier. 

De ehrwalderalm was deze zaterdag bezaaid met  Duitsers die deze zaterdag kwamen skiën op de ehrwalderalm omdat het voor hun lekker dichtbij is en de lente eraan komt. Skiën kunnen ze wel. Mooie voorbeelden hoe elegant het eruit kan zien met soepele knieën en losse stokinsteek. Bodil deed het even na met Dagmar in haar kielzog en beiden maakten mooie snelle bochtjes. 

In de lift wilde ik de sarkastische opmerkingen beteugelen op inleveren van de beloofde schnitzel. Al snel zat menigeen op een negatieve schnitzel waar weer lustig op door geassocieerd werd . 

Dagmar had er zin in en na wat in de rij staan 

omdat iedereen op hetzelfde moment gaat lunchen, waren daar de Kaiserschmarren en genoot Remko van zijn eerlijk verdiende negatieve Schnitzel.

Dagmar bestelde nog hausgemachte apfelstrudel met vanillesosse in haar beste Duits geknikt.

Na nog een paar rondjes langs de 5 en de 8 naar de Gasslerlift weer naar boven en nog één nee voor sommigen tweemaal over de favoriete rode piste onder de stoeltjeslift door. Daarna vond ik het niet erg om de bergen en de sneeuw achter me te laten en na een voor sommigen schaamtevolle omkleedactie op het parkeerterrein (stond je echt in je onderbroek, mam?) de skies, stokken, schoenen en helmen ingeleverd en begon  de rit naar huis samen met al andere dakkoffers door de regen en sneeuw dus echt winterse condities maar bijna zonder files gewoon 850 kilometers vreten. 

Vanochtend zelfs na het slapen was ik in mijn hoofd nog aan het fahren op Schi of auto. 'Schi  heil' naar de Duitse man die ik even verkeerd dacht te verstaan. 

Rennen

Zon, verse sneeuw en broodjes, veel beter kan een ochtend niet beginnen. Dan ook nog vroeg op de piste en wie was er al wéér mee:

Skiën doet ze alweer als de beste maar langs de paadjes tussen de bomen door, door de tiefschnee  zeg maar het echte off- piste werk is ook vandaag vooral aan Dag en Bo besteedt.

Op de gekste plekken komen ze ergens uitgezeild nadat ze zijn gevallen in de diepe sneeuw waar de een over de ander heen lawinede. Voor de rest van de mensheid is die vooral een hoop wachten.

Ook ik kom overal vanaf maar niet altijd even mooi. Liever een zwarte piste die steiler is omdat het dan toch niet zoveel uitmaakt hoe de bochten gaan dan een rode piste waar ik vooral aan het remmen ga om niet steeds sneller te gaan en ondertussen oplet dat ik geen mensen van hun sokken ski. De anderen hebben hier geen last van. Ze hadden het alleen nog over de geweldige pistes, de strakblauwe lucht en de wind die de sneeuw hoog opstoof. 

Vanwege de kou (waar ik dan weer geen last van had omdat ik hard aan het werk ben) mochten we vroeg lunchen. 

In de middag op de piste waar ik wel kan skiën, werd ik geïnspireerd door het Rennen. Kleine kinderen die de afdaling oefenen en dus als idioten naar beneden vliegen langs de rode en blauwe poortjes.

Op geweldige sneeuw met goede 

grip heb ik me ook rücksichtlos naar beneden gestort en het was zelfs leuk om hard te gaan. Ik hield die kinderen niet bij maar de wereld vloog onder mijn Voeten vandaan en de wind waaide strak langs het gezicht. Ondertussen waren  de meiden zichzelf aan het vermaken wat al snel neerkwam op ons zoeken. Vanuit de stoeltjeslift zagen we ze aankomen.

'Waar waren jullie? Op de Sonnenhang?'

Ze waren toe aan de apres-ski. Te laat voor het sleepliftje naar de Gansalmhütte moesten we klunen waarbij de oudste voorop ging want die komt uit Friesland. 

Een gemütliche hütte en Remko stelde boven zijn Weizer (bier) tevreden vast dat er geen Nederlanders waren, alleen maar oprjuchte Tirolers. Gelukkig maar. 

Kaiserschmarren toe

Gewoontes groeien snel. de wintersportdagen gaan op elkaar lijken

maar niet vervelen. Opstaan en het skikloffie weer aan, ( sommigen zouden het liefst in ondergoed gaan)

thee en koffie zetten, broodjes halen die de bakker aan de deurknop heeft gehangen (semmel die we in Nederland gek genoeg kaiserbrötchen noemen).Daarna de afwas en om je warmteondergoed niet nog natter te maken kan dat ook in je onderbroek. 

De regen is trouwens weer gesublimeerd tot sneeuw en dat ziet er veel beter uit. Vandaag is Lermoos dag, De piste waar een andere prins onderuit ging. Een eerder ervaring was bij mij niet positief omdat het zwart van de Nederlanders zag en er een gemeen steil stuk vlak voor de lift was. 

Dat steile stuk was niet geëgaliseerd  maar ik kan het nu iets beter. 

Het was heerlijk skiën met zijn 5-en met veel afwisseling en fijne liften waar we veel lol hadden om alles wat je volgens stickers niet mocht doen in het liftje: eruit vallen, met flessen gooien etc. 

Bovenaan de berg leek het blauwe streepje lucht wel een tropische atol met koraal: een mooi voorbeeld van kwantiteitscontrast(?).  En zo ging het de hele dag door, de inspiratie kwam overal vandaan. Deze handige kruislingse bretels tegen afzwakken keek Bodil af van de man van de vrouw met 10 kleurig haar. 

In de liftjes werd de tijd gedood met een stylistenspel de vervanger van playmobil toen huizen letterlijk werden ingericht en nu alleen in de fantasie. Remko en ik als buitenstaanders vinden elkaar gelukkig nog altijd leuk en we kunnen onszelf altijd vermaken met een plotselinge gedachte aan werk. 

En het skiën gaat nog steeds beter al mag ik altijd meer voorop hangen. hard hoeft het niet te gaan voor mij, liever niet. Het lekkerste vind ik het glijden over die sneeuw tussen de bomen en de bergen. 

En ja als dessert maakte ik vanavond kaiserschmarren omdat we in Oostenrijk zijn.

Waar gaan we naar toe?

Naar Duitsland. De top van de 2950 meter hoge Zugspitze ligt in Duitsland. Vanuit Ehrwald met de kabelbaan 1700 meter de lucht in. Een heel mooi maar spannend uitzicht op de bergen en de diepte. Ik was even vergeten dat dit niet mijn hobby is. We zouden vanochtend doen wat Hannah wilde, maar we dachten daarbij aan skieën en niet aan op de bank liggen waar zij voor moest kiezen. Nog niet fit. Met impulsief beslissen ben je niet voorbereid en we misten net de kabelbaan en hadden 20 minuten de tijd om te genieten van een familie waarbij de vader alleen chagrijnig kon reageren op zijn vrouw omdat zij de auto niet goed parkeerde, omdat zij de kinderen niet op tijd vertrekklaar had en omdat zij weer vroeg terug wilde om de skilles van de kinderen te halen. Moeders keek om zich heen en lachte alle ongemak weg. Heel vermoeiend om zoveel ongeluk te aanschouwen. 

Boven op de Gipfel (=top) de lift in, panoramadek over, andere lift in ondertussen slepend met ski's en stokken en dan nog in een klein kabelbaantje als haringen in een ton. Ik wist nog dat Zugspitze gedoe was maar zoveel? Wat staat daar tegenover? 

Prachtige bergen dat wel maar het skiën is alpine met veel stuifsneeuw en geen bomen. Op deze 5e skidag had ik last van de benen en ging hobbel de bobbel totaal controleloos de berg af steeds denkend dat ik er niets van kan en dat ik die hoge snelheid eigenlijk vreselijk vindt. Alle lol van gisteren kwijt. Remko zei lachend dat als dit mijn slechte dag was, ik erg meeviel. Inderdaad geen gejank vandaag. 

Lekker vroeg terug gegaan en genoten van de rit naar beneden met uitzicht en...

...diezelfde gezellige familie. De kinderen net zo verwend als vader (4 oreo verdelen over 4 personen vonden zij 2 voor ieder) en moeder bleef weglachen. 

Na het dagelijkse ritje langs de Mpreis voor buttermilch, semmel en abendessen de middag lekker ontspannen doorgebracht op ons eigen Wettersteinbahn. En wie lukte het mee te gaan? 

Voor haar doen ging ze als een bejaarde rechtop naar beneden maar de frisse lucht deed haar goed.

En hier op ons vertrouwde plekje wist ik ook weer hoe het moest. Gewoon diep zitten, huppend door de bochten, handen vooruit en alleen de stokken zwiepen voor en achteruit. Het was weer even een soort vliegen over die sneeuw. 

En net op tijd weer binnen voor het begon te regenen! Argh! Sneeuw willen we. 

 

Witte wereld

Gordijnen open: ja sneeuw. Mijn enthousiasme wekte Bodil die ook meteen een enthousiaste kreet liet horen vijf minuten later gevolgd door Dagmar. Wakker worden in een witte wereld is geweldig. Wees jaloers,al die mensen die van winter en sneeuw houden. 

Het appartement is in de herhaling vanwege het uitzicht, niet vanwege de witte leren bank, stoelen waar je vanaf glijdt en de  spaarzaam ingerichte 70-ties keuken met elektrische kookplaat en precies vijf bordjes, vijf kopjes, vijf messen, vijf vorken en wel een......

Senseo?!?  Jee, wat is die koffie vies. Alle winkels afgeweest voor een koffiefilter en hoewel je de snelste skispullen kunt kopen of een lederhosen of dirnl, een Blokker hebben ze niet. De tip van de meiden om een een weekje zonder koffie te doen om de verslaving eronder te houden, heb ik terzijde gelegd net zoals hun opmerkingen over mijn uiterlijk, hoe ik kijk en wat ik zeg. Ik  ben gaan knutselen. 

Heerlijke koffie! Daarna weer fris in het skipak op naar de piste. Op verzoek naar de Ehrwalder alm waar je naast Duits vooral Drents, Twents en Gronings hoort.

Veel verse sneeuw, wel anders skiën met meer weerstand, meer hopen waar je net als bij zoveel dingen beter dwars doorheen kunt. Gewicht naar voren voor de juiste druk en zonder nadenken bochtjes draaien en af en toe even ongecontroleerd alle kanten op. Ging zelfs bij mij best goed. En dat met al die andere mensen om me heen, want dit is een uiterst populaire piste. 

Na de lunch 'thuis' om ook even te kijken hoe het Hannah verging met de griep, opnieuw naar de Wettersteinbahn waar Iets van Bodils ski losliet en de chagrijnige verhuurder vond dat normale slijtage ook op ons moest worden verhaald. Heel snel dat gedoe vergeten met een Weizer.

En nog even de sneeuw in om op te frissen.

Verse sneeuw

Het sneeuwt! Eerst heel dun en hard op het gezicht, angstig dichtbij regen maar langzaamaan worden de vlokken dikker.

Vandaag zag de beroemde sonnenhang, waar ik volgens de meiden altijd naar toe wil en waar de kap over de sroeltjeslift de wereld een warme gloed geeft, er zo uit met veel te veel kale plekken. 

Nog even door en dan worden we morgen wel wakker in een witte wereld en is de teleurstelling van vannacht toen ik hoopvol naar buiten keek en nog niks zag, vergeten. Een nog grotere teleurstelling is dat Hannah echt de griep heeft.

Het lichtend voorbeeld die de benen soepel onder het lijf laat draaien met een stil bovenlijf zoals het hoort kon niet mee skiën vandaag en we hebben haar gemist op deze heerlijke skidag. Vanochtend op de Biberwier waar we ons boven op de berg een weg moesten zoeken door de dichte mist. Kras kras deden de skies over de maagdelijk geprepareerde piste op naar het volgende bordje of de jochlift die uit de mist opdoemde. Nog iets hoger langs loofbomen met dun laagje sneeuw en veel besneeuwde sparren en met alleen het brommende geluid van de lift. De piste voor onszelf doet me denken aan Noorwegen. 

Breed over de hellingen naar beneden tot de mist opklaart en we weer bijna recht  voorruit mogen en dan weer goed vasthouden in het sleepliftje. 

Lunchen met brezl, worst en zuurkool en dan op naar de Wettersteinbahn, lekker vertrouwd zoals Bodil zegt. 

Naar boven, de blauwe, weer naar boven, nog een keer, even die rode en die zwarte viel niet tegen en daarna was die rode weer heerlijk. Heerlijk tijdverdrijf en niets aan je kop behalve voorop zitten, stok insteken en draaien. 

Eindelijk winter

Voor winter dit jaar is Ehrwald onze laatste strohalm. Noord-Nederland was een paar dagen gevangen  door  ijzel met spekgladde wegen en ik was jaloers en dacht terug aan koude winters met veel sneeuw, sleetjerijden over het plein en schaatsen op natuurijs. Dit jaar niet in Haarlem. Alleen een dagvoor  vertrek fietste ik door een natte sneeuwbui met dikke vlokken en had ik het zowaar koud en dacht aan een warme skibroek over mijn panty. 

Aangekomen in Oostenrijk ligt er wel op plekken sneeuw maar de zuidhellingen zijn wel heel erg groen. En het is niet koud. 'S avonds al niet echt. En de volgende dag met het zonnetje en een temperatuur van 17 graden op de thermometer in de auto voelde het raar om in skioutfit te zitten. Op de piste ligt genoeg sneeuw maar wel wat zacht. Hannah heeft daar geen last van maar voelt zich niet fit. Zelf zegt ze dat het 't felle licht is of toch de griep van Remko die ook nog rustig aan doet. Bochtjes  draaien is nog steeds leuk maar ook hier wachten we op kou en verse sneeuw.